அண்ணியுடன் அன்லிமிடெட் 2
” அண்ணியின் தொடையிடுக்கில் என் விரல்கள் நசுங்கி லேசாக வலித்தாலும், அவள் சுகத்தை முழுதாக அனுபவிக்கட்டும் என்று பொறுத்துக்கொண்டேன். சற்று நேரத்தில் தொடைகளைத் தளர்த்திவிட்டு என் கையை வெளியே எடுத்துவிட்டாள். விரல்கள் முழுக்க மன்மத ரசத்தின் ஈரம். ஒவ்வொரு விரலாக வாயில் வைத்துச் சப்பிக்கொண்டே அண்ணியைப் பார்த்தேன். முகம் குங்குமமாய்ச் சிவக்க ஜன்னல் பக்கம் திரும்பிக்கொண்டு ஜாக்கெட்டுக்குள் முலையை அடக்கி கட்ட ஆரம்பித்தாள்.
“அண்ணி இங்க பாருங்களேன்” என்றேன் அவள் காதோரத்தில்.
“ம்ம்ஹும். எனக்கு வெக்கமாயிருக்கு. பட்டப் பகல்ல பஸ்ல.. சே! சே! நான் ரொம்ப கெட்டுப் போயிட்டேன்” என்று முனுமுனுத்தாள். இப்போது நான் அவள் தோளில் சாய்ந்துகொண்டு காது மடலில் முத்தமிட்டேன்.
“அண்ணி. எல்லாரும் வழக்கமா வீட்ல தான் செய்வாங்க. இப்படியும் ஒரு புது அனுபவம் இருக்கட்டுமே. பேசாம நானும் வேட்டி கட்டிட்டு வந்திருந்தா இதுக்கும் நிவாரணம் கிடைச்சிருக்கும். ரொம்ப அவஸ்தையாயிருக்கு” என்று சுன்னி மேட்டை அமுக்கிக் கொண்டேன். அண்ணியின் முகத்திலிருந்து வெட்கம் மறைந்து என்னை பாசமாகப் பார்த்தாள்.
“ரொம்ப கஷ்டமாயிருக்கா தம்பி. கொஞ்ச நேரம் தானே. சீக்கிரம் வீட்டுக்குப் போயிட்டு இதை அண்ணி நல்லா கவணிக்கிறேன்” என்று சுன்னிமேட்டை மெதுவாகத் தடவிக்கொண்டே கண்ணத்தில் முத்தமிட்டாள்.
இருவரும் ஒருவரையொருவர் நன்றாக நெருக்கியபடியே அமர்ந்திருக்க பஸ் கும்பகோணம் எல்லைக்குள் நுழைந்தது. சற்று விலகிக்கொண்டோம். அடுத்த 10 நிமிடத்தில் கும்பகோணம் பஸ் ஸ்டாண்டில் இறங்கி அங்கிருந்து ஆட்டோ பிடித்து அண்ணியின் கிராமத்துக்குப் பறந்தோம். இரண்டு மூன்று முறை மட்டுமே நான் இங்கு வதிருக்கிறேன். இரண்டு பக்கமும் பச்சை பசேலென்று வயல்வெளிகளில் தவழ்ந்து வந்த காற்று மதியம் ஒரு மணி வெயிலிலும் ஜில்லென்று வீசியது. கிராமங்களில் வசிக்கும் சுகமே தனிதான். நகரத்து வாழ்க்கை எனக்கு போரடித்துப் போயிருந்ததால், இந்த இடம் மனதை கொள்ளை கொண்டதில் ஆச்சரியம் எதுவுமில்லை. ஒரு வழியாக முக்கால் மணி நேர பயணத்துக்குப் பிறகு வீட்டுவாசலில் ஆட்டோ நின்றது.
வீடு பழையதாக இருந்தாலும் பெரியதாகவே இருக்கும். காம்பவுண்டைத் தாண்டி கொஞ்சம் தூரம் நடந்து போகவேண்டும். சுற்றிலும் மரம் செடிகள் என்று பச்சை பசேலென்று என்னேரமும் நிழலாகவே இருப்பது அண்ணியின் வீட்டின் சிறப்பு அம்சம். இந்தச் சூழலில் அண்ணியுடன் ஒரு ஆட்டம் போடவேண்டும் என்று நினைத்துக்கொண்டே நான் நடக்க, வாசலை அடையும் முன் அத்தை வெளியே வந்தார்கள்.
“வா ஜமுனா. வாங்க.. வாங்க.. சின்ன மருமகனே! இங்கிட்டு வந்து எம்பூட்டு நாளாச்சி. இப்பத்தான் வழி தெரிஞ்சுதாக்கும். நல்லா இருக்கீகளா! வீட்ல அம்மா அப்பா எல்லாரும் சவுக்கியமா!” என்று வழக்கமான விசாரிப்புகளை ஆரம்பித்த அத்தைக்கு 45 வயது இருக்கும். அண்ணியைப் போலவே சாந்தமான முகம். கிராமத்துப் பெண்களுக்கே உரித்தான திடமான தேகம். கேட்ட கேள்விகளுக்கு பதில் சொல்லிகொண்டே உள்ளே நுழைந்தேன். அங்கே மாமாவும் வெள்ளையும் சொள்ளையுமாக எங்கோ கிளம்பிக்கொண்டிருந்தார்.
“ஜமுனா, நானும் அப்பாவும் புஷ்பா வீடு வரைக்கும் போயிட்டு வரோம். புடவை வாங்கப் போகனும்னு வரச் சொன்னாங்க. நீ காலையிலேயே வருவேன்னு பார்த்தா இப்புடி லேட்டா வரியே. சமையல் எல்லாம் பண்ணி வச்சிருக்கேன். தம்பிக்கு சாப்பாடு போட்டுட்டு நீயும் சாப்பிடு, நாங்க போயிட்டு இருட்டுறதுக்குள்ள வந்திடுறோம்” என்று அத்தை விபரம் சொல்ல எனக்கு சுன்னி சுர்ரென்று ஏற ஆரம்பித்தது.
அத்தையும் மாமாவும் போய்விட்டால் வீட்டில் யாரும் கிடையாது. அண்ணியுடன் கும்தலக்கா” என்று துடித்த மனதை அடக்க முடியாமல் அண்ணியைப் பார்த்தேன்.
Post a Comment